Grocholice – wieś wzmiankowana na początki XII wieku, leżąca na trakcie pomiędzy Kamieńskiem a Bełchatowem, nad rzeką Rakówką. Wraz z przyległościami należały od początku państwowości polskiej do tzw. „KLUCZA” należącego do bogatych i rozległych dóbr Arcybiskupa Gnieźnieńskiego. Stwierdzenie to można znaleźć w Bulli Papieża Innocentego II wyłożonej w 1136 roku w Padwie. Potwierdza to pierwsza fundacja kościelna pochodząca z lat 1220-1233 informująca, iż został wybudowany z fundacji Arcybiskupa Gnieźnieńskiego kościół parafialny.
Za zgodą Władysława Łokietka Grocholice przeniesiono w 1314 roku z prawa polskiego na niemieckie. Dzięki temu ich właściciel Wolimir (syn Oracza) otrzymał pełny immunitet gospodarczy na okres 30 lat.
W 1336 roku Florian z Kazanowa zamienił Grocholice na inną wieś kościelną. Od tego czasu do końca XVIII wieku Grocholice należały do dóbr stołowych Arcybiskupa Gnieźnieńskiego i organizacyjnie włączone były do tenuty w Sędziejowicach dekanatu Szadkowskiego, archidiakonatu Uniejowskiego. Staraniem arcybiskupa gnieźnieńskiego Zbigniewa Oleśnickiego w 1485 roku Grocholice zostały podniesione do godności miasta przez króla Kazimierza Jagiellończyka. Akt erekcyjny podpisany został w zamku arcybiskupim w Łowiczu. Najazd Szwedów prawie doszczętnie zniszczył miasto. Odbudowane spłonęło następnie w czasie wielkiego pożaru w 1781 roku. W 1870 roku Grocholicom odebrano prawa miejskie i przyłączono do gminy Łękawa.
W 1977 roku Grocholice zostały włączone do Bełchatowa i obecnie stanowią jego dzielnicę.